امام علی (ع)
علی ای همای رحمت تو چه آیتی خدا را دل اگر خداشناسی همه در رخ علی بین به خدا که در دو عالم اثر از فنا نماند مگر ای سحاب رحمت تو بباری ارنه دوزخ برو ای گدای مسکین در خانهی علی زن بجز از علی که گوید به پسر که قاتل من بجز از علی که آرد پسری ابوالعجائب چو به دوست عهد بندد ز میان پاکبازان نه خدا توانمش خواند نه بشر توانمش گفت بدو چشم خون فشانم هله ای نسیم رحمت به امید آن که شاید برسد به خاک پایت چو تویی قضای گردان به دعای مستمندان چه زنم چونای هردم ز نوای شوق او دم «همه شب در این امیدم که نسیم صبحگاهی ز نوای مرغ یا حق بشنو که در دل شب
که به ماسوا فکندی همه سایهی هما را
به علی شناختم به خدا قسم خدا را
چو علی گرفته باشد سر چشمهی بقا را
به شرار قهر سوزد همه جان ماسوا را
که نگین پادشاهی دهد از کرم گدا را
چو اسیر تست اکنون به اسیر کن مدارا
که علم کند به عالم شهدای کربلا را
چو علی که میتواند که بسر برد وفا را
متحیرم چه نامم شه ملک لافتی را
که ز کوی او غباری به من آر توتیا را
چه پیامها سپردم همه سوز دل صبا را
که ز جان ما بگردان ره آفت قضا را
که لسان غیب خوشتر بنوازد این نوا را
به پیام آشنائی بنوازد و آشنا را»
غم دل به دوست گفتن چه خوشست شهریارا
شهریار
قالب وبلاگ : فقط بهاربیست |